Fragment tekstu / Textauszug

1.

Wszystko zaczęło się właściwie o wiele wcześniej. Równie dobrze mogę powiedzieć, że wszystko zaczęło się tego wieczoru kilka dni po tym, jak wróciłem z Witz (przypis tłumacza: Witzwil, największe więzienie w Szwajcarii).

Około dziesiątej, może wpół do jedenastej. To nie ma znaczenia. W każdym razie lodowaty, kąsający wiatr. Schummertal. Listopad. I moje serce, ciężkie jak stara, mokra ścierka.

Siedzę w Maison przy kawie ze sznapsem.

Pieniądze, które dostałem przed wyjściem z więzienia, przehulałem, nie wiem już, jak i gdzie. Siedzę, bez forsy, i chcę tylko napić się mocnej kawy z koniakiem, chcę trochę towarzystwa, chcę słyszeć ludzkie głosy.

Jak mówiłem, w kieszeniach pusto, tylko parę fajek i drobniaków. Po prostu przesrane i to nieźle. Czekałem na coś, co ktoś był mi winien. Powiedz komuś, jak właśnie wyszedłeś z paki, że przydałoby się trochę gotówki. To nie interesuje nikogo.

Siedzę więc w Maison, zamawiam kawę z koniakiem, a Regula pyta, czy mogę zapłacić.

Trzeba przyznać – niezłe pytanie. Nie rób z tego sprawy, Regi, bądź tak miła, podaj kawę, a potem zobaczymy, co dalej.

Ty spryciarzu, mówi, i podaje kawę.

Nie zapisałam, mówi, i patrzy na mnie – nie wiem, jak to wyrazić, z tęsknotą w oczach czy coś w tym sensie. Nie mam pojęcia, jak działa to na innych, ale mnie robi się gorąco, kiedy taka kobieta jak Regi tak na mnie patrzy.

Dzięki, Regi, jesteś kochana. Odpłacę ci modlitwą.

Dałbyś już spokój z tymi powiedzonkami i nie przyzwyczajał

się do tego, mówi, bo jak Pesche zobaczy, że ta kawa ze sznapsem nie jest zapisana, będą poważne problemy. Dobrze wiem, jaki jest Pesche.

Regula ma po prostu klasę, trzeba jej to przyznać, nie zapisze kawy ze sznapsem, czego i tak nikt nie zauważy, a Pesche, właściciel lokalu, zauważyłby to jako ostatni, i Bramkarz ma kawę ze sznapsem i cześć.

Od dawna wiedziałem, że Regula ma dobre serce. Ale tego wieczoru

zaczęła mi się podobać w inny sposób.

W gruncie rzeczy jest to skrajnie komiczne. Znasz kobietę od lat i nie robi na tobie specjalnego wrażenia, i nagle, mój Boże, nagle coś w niej widzisz. Nagle widzisz, że ma w sobie coś, podnieca cię, nagle ci się podoba. Kto chce, niech to zrozumie. Mam wiele pytań, serio. Ale tego wieczoru naprawdę interesowało mnie tylko jedno pytanie: czy to możliwe, że Regula i ja będziemy w tym życiu parą?

Regula, zwracam się do niej, czy mogę cię prosić o małą przysługę? Czy mogłabyś do poniedziałku skombinować pięćdziesiątkę? Wiesz, mam dobre chęci, ale obecnie puste kieszenie, problem z moim wyimaginowanym sukcesem, wiesz, co mam na myśli.

Znowu tak na mnie patrzy. Wcale nie zmieniłem się w Witzwil, mówi, nikt by nie pomyślał, że spędziłem tam prawie rok, jeśli dokładnie mi się przyjrzeć – jestem tak samo wystrzałowy jak dawniej.

Daj spokój, Regi. Nie masz o tym pojęcia. Nie wiesz nic, o mnie i o Witzwil. I tak jest najlepiej. Możesz się z tego cieszyć. I jeśli chodzi o forsę: nie chcę żebrać, szczególnie u ciebie, zdecyduj: albo masz pięćdziesiątkę, albo zapytam kogoś innego. To byłoby wszystko.

Dała mi jednak pięćdziesiątkę, złożoną, włożyła mi ją bez komentarza do kieszonki na piersi. Chwyciłem jej rękę, pocałowałem wewnętrzną stronę ramienia i powiedziałem: jeśli nie musiałabyś teraz pracować, wziąłbym cię od razu do domu i dalibyśmy czadu, przysięgam, Regi, byłabyś szczęśliwa.

Jestem idiotycznym gadułą, mówi do mnie, i trochę się śmieje, i ja też trochę się śmieję. Dobrze było znowu trochę się pośmiać, naprawdę dobrze. W ostatnim czasie nie miałem wiele do śmiechu, naprawdę nie.

Jak wypiłem kawę, poszedłem dalej do klubu hiszpańskiego, zobaczyć, czy znajdzie się coś do zjedzenia. I rzeczywiście coś było, chociaż przecież było już późno. Paco przyrządził mi rybę i podgrzał ryż. To było to.

Chciał się dowiedzieć, gdzie się podziewałem. Nie widział mnie od wieków.

Galera, mówię, wiesz, Alcatraz, i pokazuję ręką kraty przed oczami.

Pokiwał tylko powoli swoją ciężka głową i skrzywił się. W tym są dobrzy w hiszpańskim klubie, wiedzą, kiedy wypytywać, a kiedy nie.

Powiedz, Paco, widziałeś przypadkiem Ulego albo Martę? Nie wpadli tu? Nie ma sprawy. Dobry ryż, niebo w gębie, dobrze gotujecie.

Gracias, Quiper, powiedział. Quiper pochodzi od angielskiego keeper i znaczy to samo co bramkarz, ale tak, jak mówi się w Hiszpanii. Dziękuję, przekażę do kuchni, i nalewa wino swoją dużą spokojną ręką, która przypomina mi rękę mojego ojca, któtry nie był najłatwiejszym człowiekiem ale też miał taką spokojną rękę. Siedzę z kieliszkiem czerwonej navarry, na zdrowie. Chociaż, jeśli miałbym wybierać, wolałbym pół łyżeczki „białego proszku”. Choć wiem, że muszę z tym zerwać, z tym nędznym truciem i żebraniną. To jest jasne: nie można być przez całe życie na haju, całe życie tylko czekać na splash we łbie i ciepło, które w środku zimy, jak ciepły letni wiatr, rozchodzi się po żyłach.